دماوند از پشت ابرها از نیکتا خرامان - چه خبر آنلاین

کوله هایمان را وزن کردیم و سوار ماشین شدیم. ساعت 4:30 صبح از محله سهروردی تهران که هیچ شبیه روزهای پر سروصدایش نیست، راه افتادیم. دل هایمان شبیه گرگ ومیش دم صبح بود. همزمان امید و ترس در وجودمان وول می خورد.

امید به تجربه هایی تازه و ترس از اتفاقات پیش بینی نشده طبیعت.

ما، هشت نفر دوست بودیم که اکثرمان اولین سفر کمپی را تجربه می کردیم. البته، یک نفرمان حرفه ای و بلد راه بود. شاید کمی دیوانگی باشد، اما شوق سفر خواب را از ما دزدیده بود.

اتفاقات عجیب از همین ابتدای مسیر بهمان سلام کردند. فکر می کنید بین آن همه وسیله چه چیزی را فراموش نموده باشیم خوب است؟ نمک!

نه مغازه ای باز بود و نه کسی نمک اضافی در جیبش پیدا می شد. ناگهان یک اتوبوس از بالای جاده به ما چشمک زد. شاید آخرین شانس ما برای یافتن نمک بود. او خودش بود. فرشته نمک .

از قضا دوست آقای راننده هم عایدی و کلی با هم خوش وبش کردند. نمکدان را که در دست گرفتیم، شبیه کاپ قهرمانی آن را بالای سرمان بردیم و جیغ کشیدیم.

به روستای گرمابدر فشم رسیدیم. نقطه ای که آغاز سفرمان بود. آقای راننده تا آنجا که ماشین زورش می رسید، ما را بالا برد. دیگر باید پیاده می شدیم. پس در جوار آقای راننده عدسی صبحانه را خوردیم و راه افتادیم.

چند قدمی نرفته بودیم که کوله من و یکی دیگر از دوستانم ناسازگاری را آغاز کرد. احساس کردم باید تا دیر نشده برگردم و از بازی انصراف بدهم، اما صدایی قوی تر به پاهایم نیرو می داد و قلبم را مطمئن می کرد که صبرکن، تازه اول راه و اول تجربه است. مگر روزها برای این سفر برنامه نچیدی و خانواده را با هزار زحمت راضی نکردی؟

دوستم که بیشتر تجربه داشت، کوله را برایم سفت و محکم کرد. نگم برایتان که چقدر جهان زیباتر شد! کوله همچنان سنگین و سخت بود، اما دردی که امانم را بریده بود، از روی دوشم برداشته شد.

امان از آن یکی کوله! آن کوله تا انتهای مسیر وبال گردنمان شد و آناتومی هیچ یک از ما را دوست نداشت. بچه ها نوبتی کوله را به دوش کشیدند و اولین بارقه های دوستی در سفر پیدا شد.

مسیرمان از گرمابدر آغاز شد. نقطه پایانی آن پلور بود، پس به سمت غرب منطقه حافظت شده لار پیش رفتیم. اصطلاحی که برای این مسیر می گویند خاتون بارگاه به پلور است.

زیبایی از هر طرف ما را احاطه نموده بود. نمی دانستم جلو را ببینم یا پشت سرم را. چپ یا راست. ترکیب دشت، آسمان آبی با ابرهای سفید تپل و کوه هایی باشکوه. دشت پر بود از گل هایی زرد که نامش را نمی دانم. گل هایی وحشی که شاید کمتر کسی نام شان را بداند. بنفش، زرد، ارغوانی و… .

هرجای مسیر که خسته می شدیم، می نشستیم و نفسی تازه می کردیم. تمام مسیر را می رفتم تا آن خستگی دلپذیر و درد لذت بخش را با آن چند دقیقه استراحت از تنم بیرون کنم.

مطمئنم که اگر با ماشین آن مسیر را می رفتم، نه آنقدر چیزهای شگفت انگیز کوچک می دیدم و نه درازکشیدن زیر آسمان آنقدر لذت بخش بود.

باد بهاری صورتت را نوازش می کرد و صدای زنگوله گله در گوش هایت می پیچید. دشت لار پر است از گله های گوسفند. گاهی شبیه نقطه های سفید و سیاه در پهنه سبز دشت و گاهی کنار شما قدم می زنند.

چند کلیومتری راه رفتیم. حوالی ساعت 12 ظهر زیر یک درخت که در دشت کمتر دیده می گردد، بساط مان را پهن کردیم تا استراحت کنیم و ناهار بخوریم. در پایین دست مان گله گوسفند بود و در تپه پشت سرمان یک اسب قهوه ای زیبا که یال هایش در باد تکان می خورد.

کمی آن طرف تر رودخانه ای خنک جاری است. یکی یکی رفتیم و کمی آب به دست و صورت مان زدیم و دوباره تازه شدیم. فقط یک مشکل اساسی وجود داشت که از قبل سفر هم ذهنم را درگیر نموده بود؛ دستشویی!

واقعا شما بگویید باوجود این همه پیشرفت و وسایل ریز و جزیی برای طبیعت گردی یک دستشویی قابل حمل نباید اختراع می شد؟ چاره ای نبود و باید عادت می کردم، هرچند دوستش نداشتم. البته،شاید هم کمی لوس به نظر برسد.

وسایل ناهار را چیدیم، کتلت هایمان را لای نان گذاشتیم و هرچند دقیقه یک بار از زیبایی طبیعت و عظمت آن آه کشیدیم. حالا کمی انرژی گرفته بودیم، اما مگر می گردد در طبیعت باشی و زیر آسمان و باد بهاری دراز نکشی و چرتی نزنی؟

اما از آنجا که طبیعت همواره غافلگیرت می نماید، خورشید دوید پشت ابر و بادی شدید و سرد ما را با خود خواهد برد. لباس های گرممان را پوشیدیم و مچاله شدیم تا کمی بیآساییم.

از آنجا که بخشی از مسیر را با ماشین آمده بودیم و از برنامه اصلی جلوتر بودیم، خیالمان راحت بود و حوالی 4 بعدازظهر دوباره راه افتادیم.

کمی جلوتر قرار بود از تنگه پرآبی بگذریم و ترس سردشدن هوا به جانمان افتاده بود، اما به موقع رسیدیم. دورتادورمان را صخره های سنگی با لایه های رنگارنگ رسوبی پوشانده بود و صدای آب ما را به هیجان آورده بود.

صندل هایمان را پوشیدیم و یکی یکی وارد آب شدیم. انگار پاهایمان را داخل فریزر نموده بودیم. پوستمان قرمز و بی حس شده بود و آفتاب هم یاریمان نمی کرد.

بعد از عبور از تنگه با شلوارهایی که تا زانو خیس شده بود و راه رفتن را کمی مشکل می کرد، ادامه دادیم.

آهنگ خواندیم تا گرم شویم و خیسی را کم تر احساس کنیم. ساعت حوالی شش عصر بود و باید با سرعت بیشتری ادامه می دادیم تا قبل از تاریکی هوا کمپ بزنیم. صبح تا عصر این سفر برایم شبیه دو روز گذشته بود، نه یک صبح تا عصر.

فکر می کنم طول زمان بستگی به کیفیت و چگونگی گذران آن داشته باشد. کیفیت آن لحظات برایم بالا بود و زمان آرام می گذشت تا بتوانم زیبایی ها و ناشناخته ها را در خاطرم بسپارم و احساسشان کنم.

حوالی ساعت هفت به رودخانه ای رسیدیم که باید از آن عبور می کردیم. از بیرون که نگاهش می کردی، آنقدر سریع و قدرتمند به نظر نمی آمد. بلد راه مان عبور کرد و کوله اش را گذاشت تا به یاریمان بیاید.

دو نفر دیگر از بچه ها یکدیگر را سفت چسبیدند و عبور کردند. ما خیره به آن ها سکوت نموده بودیم و آماده هر اتفاقی بودیم تا نجاتشان دهیم.

نفر بعد من بودم. باتوم را محکم در آب کوبیدم و اولین قدم را برداشتم. باورم نمی شد! چرا از دور آنقدر سخت نبود؟ از یک طرف، نمی خواستم تسلیم شوم و از طرفی هم واقعا ترسیده بودم. سرمای آب هم طاقتم را طاق نموده بود.

آب داشت من را با خودش می برد و یاری هرکس دیگری می توانست برای هر دویمان خطرناک باشد. با هرقدم نفسم حبس می شد. بعد از دو سه قدم دیگر نتوانستم. نمی خواستم سفر زندگی و دشت لار را همین جا تمام کنم و بقیه را به دردسر بیندازم، پس برگشتم.

یکی از چوپان های آن حوالی که کوشش های ما را دیده بود، مسیر آسان تر را که کمی جلوتر بود، نشانمان داد. بالاخره به سلامت از این رود هم گذشتیم .سپس کنار تخته سنگی نشستیم و خستگی و استرس هایمان را به طبیعت سپردیم.

توان همگی کم شده بود و فقط به یک سقف احتیاج داشتیم تا کمی استراحت کنیم. حوالی عصر بود و خورشید پشت سرمان غروب می کرد. دلم می خواست به پشت راه بروم تا آسمان جادویی و چند رنگ را تماشا کنم.

شب شده بود. طبق گفته اپلیکیشن موبایل 26000 قدم و حدودا 19 کیلومتر راه رفته بودیم. برخلاف تصوری که داشتیم و آنچه که در گذشته شنیده بودیم، در این سه ماه مجوزی برای ورود به دشت لار که یک منطقه حفاظت شده است، نیست و چراغ های روشن کمپ ها از دور سوسو می زد.

ترکیب سرما، درد بدن و خستگی، تاریکی، خیسی، خشکی پوست توان ما را کم نموده بود. پس در اولین جای ممکن چادر زدیم.

حوالی ساعت 9:30 یا شاید هم 10 بود که معمای چادر حل شد و داخلش رفتیم. در آن لحظه، معنا و اهمیت سرپناه برایم روشن تر شد. هشت نفری در چادر شش نفره جمع شدیم و شام خوردیم.

البته چند دقیقه ای را صرف این کردیم که شام بخوریم یا از خستگی غش کنیم که شام برنده شد. من که در روزهای گرم تابستان هم گاهی سردم می گردد و نقش پدر خانواده را بازی می کنم، تمام لباس هایی که آورده بودم را پوشیدم.

دوتا جوراب، دوتا شلوار و بی نهایت آستین بلند و پشمی، به همراه کاپشن و کلاه. بعد هم شبیه یک جنین خودم را در کیسه خواب جمع کردم و خوابیدم. این را بگویم که چقدر برای تماشا آسمان شب ذوق داشتم، اما خستگی اجازه نداد و در دلم آن را برای فردا شب نگه داشتم که طبیعت بهمان اجازه نداد.

13 خرداد1401:

حوالی ساعت هشت با صدای گله ای که از کنار چادرمان می گذشت، بیدار شدم. آنقدر نزدیک بودند که احساس می کردم الان است که زیر دست وپای گوسفندها له شوم! از طرفی، دلم می خواست هر صبح با همین صدا از خواب بیدار شوم.

سپیدارهای عزیزم کنارمان بودند و چون در تاریکی رسیده بودیم، هیچ کدامشان را ندیده بودم. در واقع خیلی چیزها را ندیده بودم. مثل همواره رها و آزاد در باد تکان می خوردند.

وسایل مان را دوباره جمع کردیم و برای املت به یادماندنی در دشت آماده شدیم و دور هم نشستیم، همراه با نمکی که از فرشته نمک به دستمان رسیده بود.

دیر شده بود و حوالی ساعت 11 بود که حرکت کردیم. دیروز بیشتر از برنامه رفته بودیم و امروز کارمان سبک تر بود، پس خشنود بودیم و بیشتر مکث و تماشا می کردیم. کمی جلوتر بین یک دوراهی قرار گرفتیم و تصمیم بر این شد که از مسیر خلوت تر برویم.

بعد از 3-2 ساعت پیاده روی، نشستن و تماشاکردن، آسمان دوباره ابری شد و باد وزید. ابرهای بالای سرمان بیشتر و سیاه تر می شدند و ما امیدوار بودیم که سریع رد می شوند و دوباره آفتاب می آید که نیامد.

آسمان پشت هم برق می زد و صداهای مهیب در دشت می پیچید. احساس می کردم در مستندی هستم و دارم خودم را از دور تماشا می کنم. طبیعت داشت قدرتش را به رخ می کشید و حیرت انگیزبودنش را.

هم ترسناک بود، هم هیجان انگیز. گوشی هایمان را درآورده بودیم تا این چشم انداز و صدا را ثبت کنیم. بعلاوه برای اطمینان وسایل فلزیمان را از خودمان دور کردیم تا برق ما را نگیرد و خشک نشویم.

ساعت حوالی 4 بود و ما هنوز ناهار نخورده بودیم. باران نم نم، اما لطیف آغاز شده بود و نه تنها اذیت نمی کرد که بسیار هم لذت بخش بود. دوباره لباس های گرممان را درآوردیم و ادامه دادیم.

انتظارش را نداشتیم، اما تا چشم کار می کرد ابرهای تیره بود و صدای رعد و برق. بعد از حدود یک ساعت باران شدید شد. زمین گل شده بود و خیسی داشت به تمام قسمت های لباس و بدنمان سرایت می کرد.

ناگهان یک صحنه کارتونی دیدیم. بالای یک تپه گله ای گوسفند بدون کوچک ترین حرکت و صدایی ایستاده بودند. احساس می کردیم دکمه استاپ را نگه داشته اند. راستش ما هم مجبور شدیم از شدت باران مثل گوسفندها بایستیم تا مگر خدا دلش برایمان بسوزد و باران را قطع کند.

چشم انداختیم که سرپناهی پیدا کنیم، اما فقط دشت بود و دشت. حدود بیست دقیقه ای منتظر ماندیم و دیگر کامل خیس شده بودیم و سرما درون جانمان نشسته بود.

با وجود کاورهایی که روی کوله هایمان کشیدیم، برخی از وسایل هم خیس آب شده بود و ما هیچ چاره ای جز ادامه دادن نداشتیم. در عوض دیگر نگران خیس شدن نبودیم! می ترسیدیم جاده را نگاه کنیم و انتهای مسیر را تصور کنیم. حدود 20 کیلومتر مانده بود و شرایط اصلا مناسب نبود.

سرمان را پایین انداختیم و خودمان را کشاندیم. لیز می خوردیم و ادامه می دادیم. دماوند روبه رویمان بود، اما پشت ابرها. این همه راه را برای دیو سپید آمدیم و او پشت ابرها بود.

در همان شرایط که سرها پایین بود و کسی نای حرف زدن نداشت، یکی از بچه ها داد زد: بچه هااااااا دماوند!

فکر می کنید واکنش ما چه بود؟ با بی میلی و زور سرمان را بلند کردیم و یادم نمی آید، شاید لبخندی هم زده باشیم.

حدود یک ساعتی در همان باران شدید راه رفتیم و همچنان ابرها دنبالمان می کردند. کاش می توانستم فیلم باران را اینجا برایتان به اشتراک بگذارم. همگی در سکوت و شوک فرو رفته بودیم و منتظر یک معجزه بودیم.

هرچه نزدیک به غروب می شدیم سرما بیشتر می شد و لباس هایی که دیگر جایی برای خیس شدن نداشت. همواره از مردن به خاطر سرما می ترسیدم و احساس می کردم دارم گرفتارش می شوم.

لحظه ای را تصور کردم که شب شده، ما همچنان خیس و سرد هستیم و مجبوریم برای نجات جانمان تا پلور راه برویم تا زنده بمانیم. تصورش هم برایم دردناک بود. یک دفعه تصمیم گرفتم روی همان گل ولای دراز بکشم و گریه کنم، اما امید تا لحظه های آخر هم ولت نمی نماید.

ادامه مسیر تا همینجا هم برایم عجیب بود. دیگر مطمئن شدم که توان و مقاومت ما، انسان ها، بیش از تصورمان است. بعد از حدود دو ساعت پیاده روی، شاید هم بیشتر صدای یک ماشین را از پشت سر شنیدیم! یک وانت خالی. یعنی معجزه شده بود و داشتیم نجات پیدا می کردیم؟ بله. ما سوار وانت شدیم و این بار هم فرشته ای دیگر.

با لباس های خیس کف وانت گلی نشستیم و دیگر هیچ چیز جز یک سقف، لباس های خشک و گرما برایمان مهم نبود. اوج سفر برای ما شبی بود که قصد داشتیم جایی کمپ کنیم تا صبح با چشم انداز دماوند از خواب بیدار شویم؛ با آن شکوه و زیبایی، اما نشد.

مثل هزاران باری که همه ما خواستیم و نشد. در عوض از کجا دماوند را دیدیم؟ از پشت وانت درحالی که ابرها کم کم کنار می رفتند و همه چیز شبیه یک خواب بود. با حسرت به جاده پشت سرمان نگاه می کردیم، اما راضی بودیم.

اتفاقی که انتظارش را نداشتیم، پیش آمده بود و باید که حسابی حالمان را می گرفت، اما اینطور نبود و نیست.

شاید اگر می ماندیم و سفرمان را شبیه تصورمان تمام می کردیم، الان با این شوق برایتان نمی نوشتم و برای دیگران تعریف نمی کردم و درک نمی کردم؛ زمانی که متوجه می شوی بیش از آنچه فکر می کنی توان داری، لحظه ای که خودت را به طبیعت می سپاری و هیچ راهی جز این نیست، زمانی که متوجه می شوی باید همان لحظه را تا ته سر بکشی و تماشا ستاره ها را به فردا نیندازی.

هوا داشت تاریک می شد که به پلور رسیدیم. کنار جاده پیاده شدیم و از آقایی که ما را نجات داده بود، تشکر کردیم. انگار از آسمان آمده بود. حتی یک ریال هم از ما نگرفت و شبیه یک دوست از ما خداحافظی کرد.

هشت جوان خیس گلی و چمپاتمه زده کنار جاده ایستاده بودیم و کیف هایمان را به دیوار تکیه داده بودیم. دو نفر از بچه ها دنبال هیزم رفتند تا آتش روشن کنیم و گرم شویم. حرارت آتش این بار برایم شبیه بهشت بود و دوباره زنده ام کرد.

ساعت نزدیک 9 شب بود و ناهار هم نخورده بودیم. پس سوسیس و قابله را درآوردیم تا کنار جاده سوسیس آتشی درست کنیم. مردم جوری نگاهمان می کردند که انگار از کتاب داستان بیرون پریده ایم و سرزمین عجایب ما را اینجا پیاده نموده است.

البته کاملاً حق داشتند برترین سوسیس زندگیم را همان شب خوردم و بعید میدانم دوباره تکرار گردد. آن هم منی که هیچ وقت سوسیس و کالباس نمی خورم!

شاممان را خوردیم و گرم شدیم و دیگر هیچ چیز از خدا نمی خواستیم. قبل تر به آقای راننده زنگ زدیم و کل ماجرا را تعریف کردیم. او هم لطف کرد و دو روز زودتر از قرار دنبالمان آمد.

سوار ماشین شدیم و به سمت تهران حرکت کردیم. همراه آویشن ها و دسته گلی که از دشت جامانده بود.

پی نوشت: عکس اول تزئینی است.