کرونا ، روزهای پرداغ آرامستان شهر رشت ؛ بغض شهر باران

به گزارش چه خبر آنلاین، خبرنگار خبرنگاران از رشت، بیمارستان ها و آرامستان این شهر روایت می نماید.

کرونا ، روزهای پرداغ آرامستان شهر رشت ؛ بغض شهر باران

خبرنگاران، بابک مهدیزاده: اینجا گیلان است، شهر رشت... بیمارستان رازی... خط مقدم جنگ علیه ویروسی که دنیا را درنوردیده. این جمله را یکی از پرستارهای بخش عفونی زمزمه می نماید وقتی خودم را بهش معرفی می کنم. می گوید: حال دلمان خوب نیست اما چاره ای نداریم جز مقاوم بودن و روحیه دادن. سرش شلوغ است و نباید مزاحمش شوم. اما وقتی می فهمد اهل رسانه ام با سکوت نگاهم می نماید و یواشکی نزدیکم می گردد و آهسته می گوید: نباید حرف بزنم اما انگار ولمان نموده اند. تو رو خدا بنویس که حالمان خوب نیست. دارو نیست، ماسک نیست، دستکش نیست، پزشک نیست، پرستار نیست. می میرند آقا. می میرند. خیلی ها رفتند. خیلی ها هم حالشان خیلی بد است؛ اما نگو من گفتم.

اینجا گیلان است، شهر رشت... باغ رضوان... آنجایی که ساکنان شهر عزیزانشان را به زندگی ابدی می سپارند و دفن می نمایند. درست ورودی شهر، همانجایی که باید مسافران بی تفاوت به حال این روزهای گیلان از جلویش رد شوند اما نمی دانند چه خبرها که در آن نیست. به باغ رضوان که ورود می کنی سمت چپ ساختمان مرکزی است . همانجایی که خانواده ها باید مدارک بدهند و جواز دفن بگیرند. یک ساختمان دو طبقه که از ورودی تا اتاق مدیر پر از آدم است. ساعت 10 صبح است و آقای مدیر بعد از جلسه کمیسیون که این روزها برای تشخیص متوفیان کرونایی تشکیل می گردد، رفته در مراسم تشییع جنازه تا نظارت داشته باشد بر فرایند دفن؛ فرایندی که فرق می نماید با روال معمولی. انتهای باغ رضوان سمت چپ یک فضای بایر دست نخورده است که جلوی ورودی اش یک ماشین پلیس گذاشته اند با یک نوار زردرنگ تا کسی وارد محل دفن مردگانی که به کرونا مبتلا شده اند، نگردد. جنازه هایی را که پزشک قانونی نوشته بر اثر بیماری عفونی یا کرونا و سازمان آرامستان روی جواز کفنشان نوشته دفن بهداشتی، می برند در قبرهایی که سه متر عمقشان است و با آهک دفن می نمایند. ایرج حریرچی، معاون وزارت بهداشت ایران نیز پیش از ابتلایش به کرونا در آخرین نشست مطبوعاتی خود گفته بود متوفیان در ایران عینا با پروتکل سازمان دنیای بهداشت دفن می شوند که در آن جنس تابوت، چگونگی شست وشو، موادی که باید روی جسد ریخته گردد، عمق دفن و خاک دور قبر تعیین شده. در آرامگاه باغ رضوان هم براساس همان پروتکل دفن می شوند و خانواده ها دورتر و پشت نوار زردرنگ مویه سر می دهند.

راستگو، مدیرعامل سازمان آرامستان شهرداری رشت وقت صحبت کردن ندارد فقط با قیافه ای خسته می گوید: لطف کنید و مردم را در جریان بگذارید. آگاهشان کنید که نیایند از خانه هایشان بیرون.

جنازه مبتلایان به کرونا شست وشو نمی گردد اما در سردخانه و در کاورهای مخصوصشان روی هم چیده شده اند. باغ رضوان اما آمادگی رتق و فتق این همه جنازه را ندارد. خانواده متوفیانی که براثر کرونا فوت نشده اند و به آنها در این شرایط عادی می گویند به علت درگیر بودن پرسنلِ کم تعدادِ باغ رضوان در خاکسپاری متوفیان کرونایی، ساعت هاست پشت در غسالخانه مانده اند. پسر یکی از متوفیان که دیگر کلافه شده می گوید: از ساعت 8 صبح اینجاییم. الان ساعت 11 است و هنوز پدرمان را نشسته اند. اعتراض می کنیم می گویند تعداد پرسنلمان کفاف این روزها و این تعداد را نمی نماید. همه رفته اند قبر بنمایند. می گویند کندن قبر 3متری زمان می برد. تعداد فوت شده ها هم که زیاد است.

تنها یک نفر از کارمندان باغ رضوان در اتاق غسالخانه ایستاده. می پرسم مگر چند نفر مبتلا به کرونا می آورند. کلافه است و نگران که نمی تواند پاسخ مناسبی به خانواده های متوفیان بدهد. نیم نگاهی خسته به من می اندازد و می گوید: روزی چندین و چند نفر بلکه بیشتر و بعضی روزها هم کمتر.

ـ از چه وقت اوضاع اینطوری شده؟

ـ دو هفته بیشتر است.

ـ جوان هم هستند در بینشان؟

ـ بیشترشان مسن هستند.

ـ تعجب نمی کنی از این تعداد؟

غصه می خوریم. تا حالا در یک مدت کوتاه این همه مرگ ومیر ندیده بودم. اینا خبرنگارانای منن. خیلی هاشون آشنا در اومدن. یکی از فومن، یکی از رشت و یکی از صومعه سرا. اوضاع خیلی بده آقا... خیلی بد... خدا به هممون رحم کنه... ساعت یک شده و می بینم چندتایی از پرسنل خدماتی باغ رضوان از مراسم دفن متوفیان مبتلا به کرونا برگشته اند. سریع به امور دو، سه مَیتی که عادی خوانده می شوند، می رسند و نماز برای دفنشان خوانده می گردد اما آمبولانس به تعداد کافی وجود ندارد. بیشتر آمبولانس ها رفته اند متوفیان را به شهرهای اطراف که زادگاهشان است، ببرند برای دفن. پس خانواده ها خودشان باید دست به کار شوند. یکی از خانواده ها خودشان تابوت را بلند می نمایند و پشت سر روحانی می فرایند به محل قبر عزیزشان. من هم پشت سر یکی دیگر از خانواده ها که با آمبولانس باید عزیزشان را به قطعه چهاردهم ببرند می روم. آمبولانس جلوی ورودی قطعه می ایستد اما کسی نیست که تابوت را بلند کند. 2مرد خانواده جلوی تابوت را می گیرند و یکی از نیروهای خدماتی باغ رضوان هم به کمکشان می آید و عقب تابوت را می گیرد و می برند به محل قبر. آنجا هم کسی نیست که مَیت را بگیرد و داخل قبر بگذارد. پسر متوفی با نارضایتی و خشم می رود داخل قبر و باقی ماجرا... خسته اند. از ساعت 8 صبح تا ساعت 2 ظهر در محلی پر از استرس و بیماری در انتظار دفن پدر بوده اند. پسرش که او را با دستان خودش قبر کرد، می گوید: شوکه ام. دیگر توان گریه کردن هم ندارم. به خانواده گفتیم نیایند برای مراسم چون اوضاع خطرناک است. خوب شد نیامدند. اینجا بوی مرگ و بیماری می دهد.

اینجا گیلان است، شهر رشت... در کوچه های باریک و قدیمی اش حاجی فیروز آمده با دایره و دمبک. زده زیر آواز و پایکوبی. اندک رهگذران و آنهایی که با اتومبیل در حال عبور هستند لحظه ای می ایستند و لبخندی تلخ می زنند و پولی کف دستش می گذارند و می فرایند. همه این روزها غمگین هستند. صدای حاجی فیروز بغض را بیشتر می نماید؛ بغض آدم های غمگینی که احساس می نمایند نه تنها عیدی نخواهند داشت که کلا فراموش شده اند...

  • تکذیب شایعه ابتلای 50 درصد کادر درمانی گیلان به کرونا
  • ماجرای ویدئوی جنجالی مردی که جلوی بیمارستان رشت افتاده بود
  • مکث

فعالان مدنی پا به میدان گذاشته اند

وقتی سطح اعتماد عمومی پایین باشد، جامعه مدنی خودش دست به کار می گردد. ابتدا 200 فعال رسانه ای نامه ای به استاندار گیلان می نویسند و از او می خواهند که استان و شهرهایش را قرنطینه کند و آمار واقعی را هم به مردم بدهد. سپس نوبت به کانون وکلای گیلان می رسد که در نامه ای خطر در کمین را گوشزد نمایند. اما نامه بیش از 80 فعال مدنی شناخته شده گیلان به رئیس جمهور پرده از ابعاد دیگری برداشت. نامه ای که از مرگ کادر بیمارستان ها و مراکز خدمات درمانی و عدم آگاهی مردم عادی از آمار کشته شده ها خبر می داد و به رئیس جمهور هشدار داد که اگر می خواهد به همین روال منتظر شنبه وعده داده شده اش بنشیند نه اثری از او خواهد ماند و نه ما. اعتراض به اطلاع رسانی دقیق و هشدار به وقوع احتمالی یک فاجعه تلخ انسانی در گیلان به همین نامه ها ختم نشد. بهراد ذاکری، رئیس کمیسیون بهداشت شورای شهر رشت در جلسه اضطراری این کمیسیون با حضور قربانی نماینده تام الاختیار وزارت بهداشت خطاب به او گفت: معضل اصلی ما اعتماد بین مردم و مسئولان است. دیگر اعتمادی وجود ندارد. تا زمانی که اعتماد نباشد هر برنامه ای به شکست می انجامد. اول از همه باید با مردم صداقت داشته باشیم اگر صادق نباشیم نه تدبیر به درد می خورد نه امید. موکلانمان می گویند اگر نمی توانی اوضاع واقعی را برای مسئولان تشریح کنی یا حرفت را نمی شنوند پس چرا در شورا هستی. استعفا بده. آقای قربانی بگذار مردم آگاه شوند که در این شهر چه خبر شده است؟ . بعد از او نوبت به فرهام زاهد عضو دیگر شورای شهر رشت رسید که بگوید: اتفاقا اکنون زمانی است که ما باید کاری کنیم که مردم بترسند. وقتی می بینیم دکه های کبابی، قهوه خانه ها و بعضی کافه ها و اصنافی که دایر بودن آنان هیچ ضرورتی ندارد، باز هستند و مشغول کار خودشان هستند، باید مردم را از این شرایط بترسانیم. ما از بسیاری کارگاه های خصوصی پیغام داریم که خواهشا صدای ما باشید و به استاندار یا نماینده وزیر بگویید که اینجا را تعطیل نمایند. چرا کارگاهی که در این شرایط هیچ نیازی به کالای تولیدی اش نیست بدون درنظر دریافت پروتکل های بهداشتی مشغول کار است. زاهد ادامه می دهد: متأسفانه تصمیماتی که در مرکز گرفته می گردد انگار آقایان از جای دیگر آمده اند و دارند تصمیم می گیرند. شخص آقای رئیس جمهور، معاونینشان اگر واقعا فکر می کنید اینجا خبری نیست ما از شما دعوت می کنیم به اینجا تشریف آورید. ما همواره میزبان شما بودیم، این بار هم میزبان شما خواهیم بود اما این سری فکر کنم باید در باغ رضوان از شما استقبال کنیم! آقایان اینجا شرایط خیلی خراب است.

  • منبع: روزنامه خبرنگاران 21 اسفند
منبع: همشهری آنلاین
انتشار: 10 اردیبهشت 1399 بروزرسانی: 6 مهر 1399 گردآورنده: chekhabaronline.ir شناسه مطلب: 53

به "کرونا ، روزهای پرداغ آرامستان شهر رشت ؛ بغض شهر باران" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "کرونا ، روزهای پرداغ آرامستان شهر رشت ؛ بغض شهر باران"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید